Inspectie!

Er is overeenstemming bereikt met de verkoper over de prijs van La Mirabelle. Ik mag de "Compromis de Vente" komen tekenen. Een huis kopen in Frankrijk kent zijn eigen mores. Meer betalen dan de vraagprijs is bij wet verboden, kom daar nog maar eens om in Nederland! Veel huizen op het platteland worden bovendien verkocht met alle inboedel. Voor die inboedel wordt een aparte prijs afgesproken en die wil nog wel eens hoger zijn dan de werkelijke waarde van de spullen om op die manier de overdrachtsbelasting wat te drukken. Het blijft wel een beetje spannende constructie want er gaan verhalen dat verkopers op het laatste moment toch nog de echt mooie spullen eruit halen en de rotzooi achterlaten. Dat er veel rotzooi staat in die oude huizen is een publiek geheim, omdat de meesten hele grote schuren en stallen hebben waar in geen jaren iemand geweest is. Met een beetje mazzel vind je een schat, met een beetje pech een hoop troep. 

Nu we op papier de koop gesloten hebben, wil ik wel nog een keer nauwkeurig kijken wat ik verder nog heb aangeschaft, behalve een huis en een garage. De man meldt namelijk dat hij alleen op de bouwkundige staat van het huis heeft gelet maar niet op het interieur. De bouwkundige staat is natuurlijk veruit het belangrijkste. Iedereen weet dat er legio huizen en kastelen gekocht worden door Nederlanders in den vreemden omdat ze verliefd worden op het interieur of de romantische uitstraling, maar dat later het dak zo rot als een mispel is en er zich achter iedere deur een andere bouwkundige ramp voltrekt. Het programma "Ik vertrek" is niet voor niks zo populair. Niets zo leuk als leedvermaak.

Het weekeind na de uitvaart prijkt als een gapend gat in mijn agenda. Geen zorgtaken meer, geen geregel, geen afspraken,  de man opgeslokt door een belangrijke klus op het werk, zelfs in het weekeind. Vriendin K. is altijd in voor een wild plan en een reisje. Als ze tijd heeft. Wonder boven wonder toont ook haar agenda een leeg weekeind. Na jarenlange gezamenlijke kampeerweekeindes met soms wel 30 mensen/kinderen, blinken wij uit in logistieke oplossingen. Dus staat K.  keurig op vrijdag rond lunchtijd klaar op station Breukelen, waar ik langskom uit mijn werk op weg naar Frankrijk.

Bij aankomst in Frankrijk blijkt de gereserveerde B&B een verbouwde garage, we moeten zelfs door de roldeur naar binnen. Minder sfeervol dan ik me had voorgesteld. Ook Jan de Bouvrie of Feng Shui zijn nooit in dit huis geweest, want dit is zo'n B&B die vol staat met spullen waar elders geen emplooi voor is. Ik zou willen melden dat deze kakafonie van stijlen, materialen en kleuren uiteindelijk een smaakvol geheel vormen, maar niets is minder waar. Het is schoon en er is een fijn bed. Alles is aanwezig stond in de omschrijving en daar is geen woord van gelogen, want alles wat je maar bedenken kan is er inderdaad, behalve sfeer.

Het blijkt een Gîte en geen Chambre d'Hôtes, wat zoveel betekent als wel slapen, geen ontbijt. Gelukkig is het dorp gezegend met een goede bakker, een prijswinnende slager en een kleine supermarkt. Dat is in deze regio een enorme luxe. Na het ontbijt rijden we naar La Mirabelle. We hebben om 10 uur met de makelaar afgesproken voor een grondige  inspectie en het tekenen van het voorlopig koopcontract. In afwachting van de makelaar komen er al wat nieuwsgierige buren naar buiten. Ik stel me voor en vertel dat ik het huis gekocht heb. Er wordt enthousiast gereageerd. In een gebied dat ontvolkt zijn nieuwe bewoners meer dan welkom. En dat ik goed frans spreek is een pré. Ondanks dat ik mijn buur aan de linkerkant 10 jaar geleden alleen vluchtig gezien heb, herken ik haar meteen. Zij zorgde destijds voor het huis, door het te luchten en de kachels in de winter aan te maken voordat er bezoek kwam. 

Bij binnenkomst ruikt het huis muf, het is er donker want de luiken zitten potdicht. Ik vermoed dat de regeling met de buurvrouw al een tijdje niet meer van toepassing is.

K. loopt gewapend met fototoestel door het huis op zoek naar verborgen en minder verborgen gebreken. De meeste zijn nogal in het oog springend en verbazen mij niet. Losliggende vloerdelen, afgebladderd schilderwerk, ontbrekende stopverf in de ramen, asbest afdekking op de garage, roest op de wastafels etc. Het huis is door de vorige eigenaren wel enigszins gemoderniseerd, maar bevat ook een hoop goedbedoeld amateurkluswerk. Bovendien zijn ze vanwege allerlei redenen de afgelopen jaren maar zeer mondjesmaat geweest.  Eigenlijk is er sinds ik er in februari 2010 was niet wezenlijk iets veranderd.  Alles is nog zoals ik me herinnerde, de grote kachel in de woonkamer, de 'bling-bling' kamer een uitnodigende logeerkamer, de zolder met mooie velux-ramen en volledig geïsoleerd en aan het eind van de gang de 'projectkamer'. Die laatste ligt er nog steeds onaangeroerd bij en is ook door de vorige eigenaren nooit aangepakt. Overal bedden en matrassen! Er moeten hier hele volksstammen gelogeerd hebben. In de keuken ligt op tafel het gastenboek waarin ik mijn verhaal in 2010 optekende.

Dan de tuin in. Veel, heel veel klimop en wilde bramen. Op de oude muren, in de oude fruitbomen. Het stuk achter de garage ligt er raadselachtig bij. Het zou me niks verbazen als daar al 100 jaar iemand ligt te slapen. Ik zie dat het een grote ruimte moet zijn van 10 x 10 meter, maar door de overwoekerde begroeiing is niet goed zichtbaar wat zich daar bevindt, of hoe groot het precies is. De druif die de garage aan het zicht onttrekt hangt vol trossen. K. proeft en keurt. Het idyllische trappetje naar boven leidt naar een zo mogelijk nog ruiger gebied. Daar waar ooit een boomgaardje was staat nu hoog gras, nog meer braam en de fruitbomen vechten voor hun bestaan. Een verdwaalde blauwe pruim verraadt in ieder geval de soort van 1 van de bomen.

Het bezoek zit er op. Ik draai symbolisch het bordje "A Vendre" om naar "Bien vendu". De rest van de dag kunnen we de tourist uithangen. Van mijn tripje in 2010 ken ik nog de ge-eikte uitjes, de glasfabriek (met outlet) en de snoepjesfabriek. We moeten nog even wennen aan de openingstijden in Frankrijk, dat wil zeggen, we hadden geen rekening gehouden met de sluitingstijden tussen de middag. Dus voorlopig vieren we de aankoop met koffie en gebak op een verlaten terras.