De Project Kamer

Bij aankoop van La Mirabelle spreken we af dat we het huis eerst gaan gebruiken om daarna pas te besluiten wat we als eerste aan gaan pakken. La Mirabelle is in de huidige staat zeker goed bewoonbaar en van alle gemakken voorzien (als je het niet erg vindt om houtkachels te stoken voor verwarming), maar het kan op diverse plekken zeker een upgrade gebruiken. Bovendien kunnen we ons voorlopig goed genoeg uitleven door de tuin te ontginnen. 

Het huis bestaat uit een woonkamer, een woonkeuken, een badkamer en een bijkeuken op de begane grond. De woonkamer en de woonkeuken zijn in het hoofdhuis, de badkamer is in de voormalige schuur en de bijkeuken is een soort wormvormig aanhangsel aan het eind van de gang met de wasmachine, droger, extra koelkast en heel veel "spullen". 

Op de eerste verdieping, boven de woonkamer, ligt een grote slaapkamer,  door de vorige eigenaren "De Projectkamer" gedoopt, een naam die wij gretig hebben overgenomen. Boven de woonkeuken is de "Bling-Bling kamer, een kamer die haar naam ontleent aan een glinsterend kroonluchtertje en posh behang.  Boven de badkamer is een wat onhandige slaapkamer met een raam tot de grond, voor de veiligheid dicht getimmerd. We noemen het de Meidenkamer, omdat we ons voorstellen dat hier vroeger De Meid sliep. Er staat ook een meidenkast. De deur van deze kamer komt rechtstreeks uit op de trap, waardoor de kans op een doodsmak, als je de kamer verlaat, niet ondenkbeeldig is. We noteren ook deze kamer op onze steeds langer wordende To Do list. 

Tussen de Meidenkamer en de Bling-Bling kamer gaat de trap naar de zolder. Deze heeft de vorige eigenaar helemaal laten renoveren en isoleren en ook laten voorzien van Velux dakramen. De grote slaapkamer met prachtige balken en een antieke linnenkast richten we in als onze slaapkamer. Het heet eenvoudigweg "De Zolder". 

De Projectkamer verkeert nog nagenoeg in originele staat, getuige flarden van 19e -eeuws bloemetjesbehang op de muur.  Er is een poging gedaan om elektra aan te leggen, dus er zitten wat werkende stopcontacten en er hangt een peertje. Verder bungelt de bedrading doelloos van het plafond langs de muur. Het voormalige isolatiemateriaal in de vorm van stro, wordt door vogels die nestelen tussen de goot en de muur steeds weer opgeschud, wat een enorme bende geeft. De ruitjes in de oude kozijnen worden nog slechts door wat blokjes oude stopverf en wat spijkertjes op z'n plek gehouden.  In eerste instantie lijkt het dus logisch om met deze kamer te beginnen. De andere kamers zijn met schoonmaken en opnieuw inrichten zeer bruikbaar en zelfs Instagram waardig. Eerlijk is eerlijk, spinnenwebben zie je niet op foto's en goed licht en een filter doen de rest.

De Projectkamer heeft bovendien een dubieuze uitstraling.  Ik kom er niet graag. Het voelt altijd of er nog iemand woont, die zich gestoord voelt als ik de kamer in kom.  Papi, mijn lieve buur, beaamt mijn gevoel. Zij vermoedt dat het de oude dame is die haar slaapvertrek daar had. "Ze kent jullie niet" zegt ze "Ze weet niet wat jullie met het huis van plan zijn". Ook mijn spieriewirie vriendin voelt de aanwezigheid van nog iemand. Zij adviseert kristallen en zeezout. Voorlopig beperkt onze strijd tegen de 'huisgeest" zich tot het leegruimen van de kamer en het regelmatig luchten. We gooien de ramen open als we er zijn, Papi lucht wekelijks, we stofzuigen en dweilen. Het helpt niet. Voordat deze kamer mijn slaapkamer wordt moet zij weg. Three is a crowd. Zeker in de slaapkamer.

De vloer, die gelijktijdig plafond is van de woonkamer, heeft grote kieren die waarschijnlijk ontstaan zijn door een lekkage lang voor onze tijd en zelfs die van de vorige eigenaren. Ook is er overduidelijk een kachelbrand geweest. Het bewijs is een afwijkend stuk vloer boven de haard en de roetaanslag op de balken in de woonkamer. Om deze kamer bruikbaar te maken moet er in ieder geval ook een nieuwe vloer in. 

We maken direct afspraken met de plaatselijke expert. Claude is gepensioneerd timmerman. Een lieve man die eruit ziet als Einstein. Hij voorziet het grootste deel van mijn dorpsgenoten van stookhout en doet her en der ook nog wel timmermansklussen. Hij komt langs en kijkt vorsend naar de vloer. Zo breed als de planken nu zijn, worden ze niet kant en klaar verkocht. We leren al snel dat je 'en campagne' het hout beter bij de zagerij dan bij de bouwmarkt kan kopen. We meten en rekenen en maken de afspraak dat hij nieuwe grenen planken laat zagen, ze een jaar laat drogen en dan samen met de man zal leggen.

Claude is een man van weinig woorden. Als we een half jaar later terug zijn en bij hem langs gaan om het hout te bekijken en te betalen schudt hij met zijn hoofd. "Pas de bois, trop des nœuds" (Geen hout, te veel knoesten) zegt hij. Als we doorvragen blijkt hij geen hout te kunnen leveren dat kwalitatief goed genoeg is voor een vloer. De man en ik doen een spoedcursus vuren- en grenen hout op internet. Afhankelijk van de kwaliteit van het hout heeft het meer of minder 'ogen'. Hout met veel ogen is niet geschikt als vloer, die gelijktijdig dienst doet als plafond, omdat als het hout droogt de ogen eruit vallen en gaten achterlaat in de planken. Dan heb je binnen de kortste keren een vloer die eruit ziet als Emmentaler kaas. Voor de vorm rijden we nog naar een houtzagerij een half uur verderop op. De eigenaar, een soort GVR (Grote Vriendelijke Reus) bevestigt wat Claude ook al zei. De bomen zijn ziek zegt hij. Er is in de wijde omtrek niet aan goed, nieuw, grenen te komen, zeker geen brede planken.  We lopen langs de gezaagde en ongezaagde bomen op het terrein. Het ziet er inderdaad niet veelbeloven uit. "Trop des nœuds" zeg ik alsof ik er verstand van heb.  De GVR knikt.  Hij heeft de zaak verkocht en hij weet niet wanneer er weer nieuw en beter hout komt. Als er al wat komt, dan moet het toch minstens nog een jaar drogen. Tijd voor plan B. We gaan op zoek naar een oude vloer. 

Voorlopig zijn er nog genoeg andere dingen te doen in het huis! De projectkamer blijft voorlopig ongebruikt. Wellicht dat de huisgeest in de tussentijd ook een ander onderkomen zoekt.