Van droom naar plan

Eindelijk vakantie!

De droom van een huis in Frankrijk krijgt steeds meer vorm. We leggen de kaart van Frankrijk op tafel en tekenen een cirkel met maximale afstand van 650 km vanaf Haarlem, want het gedroomde huis moet zich maximaal op een korte dag rijden bevinden. We hebben natuurlijk nog meer noten op onze zang. Niet aan de kust, want daar wonen we al. Geen aanrijroute langs of door Parijs. Wel een goed fietslandschap. Binnen budget. Geen bouwval, wel originele details. Goed bereikbaar, ook in de winter. Rustig maar niet te afgelegen. Geen Hollandse (of Engelse) enclave. Niet te veel grond. We kruisen de regio’s die afvallen weg op de kaart. Daarna struinen we dorpen en makelaars af op het Internet. Ik lees blogs en sites en steeds komt de Haute Saône terug met La Mirabelle als stralend middelpunt. In 2010 was ik samen met M. en onze kinderen in dit huis voor een midweek waarin we wandelden, een dag ski-den, Chou-croute aten en met kruiken naar bed gingen. Ik vond het er heerlijk en schreef destijds al in het gastenboek dat terugkomen in dit huis een must is. Dus dit huis kunnen bezitten voelt als een droom. Eigenlijk ben ik al om. De man gaat nooit over 1 nacht ijs. Er wordt er gewikt en gewogen. We bellen en mailen de makelaar van La Mirabelle voor een bezichtiging en spreken ook bezichtigingen af bij andere  huizen die voldoen aan de checklist. Ik vertrouw de man, want ik vertrek met kind naar Portugal voor een week en kan dus niet mee voor de bezichtigingen. We spreken af dat hij in zijn eentje (met zijn fiets) op huizenjacht gaat in Frankrijk. 

Kind en ik genieten van Portugal. Eerst Lissabon en daarna de rust van Sagres. Sagres is het 'Eind van de Wereld'. Op 1 van de laatste dagen loop ik 's ochtends in alle vroegte over de landtong die het meest oostelijke puntje van Europa markeert. Wat is het mooi. Ik geniet van het uitzicht en de stilte in de vroege ochtendzon. Het kind slaapt nog. Ik wandel alleen en denk veel na. Het huis in Frankrijk is een beetje op de achtergrond geraakt want ik heb een telefoontje gekregen van Zus. Antje, de Bestie van mama is overleden. Antje en Annie, sinds hun 3e onafscheidelijk bleken op het laatste moment van hun leven verbonden door Alzheimer, waardoor ze elkaar een paar jaar geleden na 80 jaar vriendschap alsnog kwijt geraakt waren. Antje is helemaal alleen, als wij niks doen valt een gemeente uitvaart haar ten deel. Jaren geleden heeft ze me al gevraagd om haar laatste eer te regelen en dat doen Zus en ik met liefde. Iemand die zonder oordeel 80 jaar lang lief en leed deelde met mijn wispelturige moeder en onderdeel was van ons gezin bij hoogtij dagen, verdient een mooie uitvaart. 

Zus belt weer. Het ging al niet goed met mama voor mijn vertrek en nu is ze daags na haar Bestie overleden. Ik voel vooral opluchting voor mama, dat ze verlost is van het leven in een verpleeghuis in afhankelijkheid, iets waar ze bij leven en welzijn van gruwde.  De man belt ook, hij is ter plaatse. Vertelt enthousiast over de huizen die hij heeft gezien, over de regio, hoe mooi het is en hoe veel hij daar kan fietsen.  La Mirabelle voldoet aan alle verwachtingen, steekt met kop en schouders uit boven de andere huizen. Dus ik krijg carte-blanche van de man. Als ik het wil kopen kan ik bieden bij de Makelaar.

Ik ga in regelmodus. Mijn brein loopt over en tokkelt heen en weer tussen de tegenstrijdigheden. Zus bellen over uitvaart mama, ontbijten met dochter, Gemeente Den Haag bellen over Antje,  Notaris Antje bellen, Makelaar bellen en bod doen op La Mirabelle,  terugrijden naar Lissabon met dochter en vriendin, Uitvaart mevrouw bellen of we voor de 2 hartsvriendinnen een gezamenlijke uitvaart kunnen regelen, laatste etentje in Lissabon met dochter en vriendin, adressen zoeken, kaarten kiezen, foto's, muziek en teksten, etc. etc. 

Het lukt allemaal. Er is een liefdevolle uitvaart voor de hartsvriendinnen met 2 kisten naast elkaar. Op een zonovergoten dag nemen we met vrienden en familie afscheid van de dames. Met hun overlijden sluit ik na 54 jaar definitief het kind-zijn af, mama en Antje waren de laatsten die mij nog als baby gekend hebben. Maar ook La Mirabelle is op papier van ons! Daarmee heb ik mijn eigen familie-huis waar we hopelijk een hoop nieuwe herinneringen kunnen maken en dat plaats biedt aan de familiestukken waar geen plaats voor is in Haarlem.