Manneken Pis

Week twee van Tele-Travail gaat in. Alle visite is weer weg en uitgewaaierd naar diverse vakantiebestemmingen. Ik vind het heel  gezellig om lieve vrienden of mensen die het even nodig hebben een warm welkom te bieden, maar alleen is ook heerlijk. Zeker als de wasmachine zijn zoveelste wasje wegdraait ben ik innig dankbaar dat bezoek ontvangen geen verplichte kost is.

Er zijn verzengende temperaturen voorspeld en ik houd krampachtig de luiken dicht zodat het zonlicht buiten blijft en het geen kans heeft om het glas en dus het huis te verwarmen. In de middag is het verschil tussen buiten en binnen bijna 20 graden! Buiten 41 in de schaduw, binnen 22. Echt vrolijk word ik er niet van om de hele dag zonder daglicht te zijn, dus in de vroege ochtend en in de late avond waag ik me nog wel even buiten in de schaduw. Dinsdag word ik wakker met een wee gevoel in mijn maag, wat in de loop van de dag erger wordt. Als 's avonds lieve vrienden langskomen ben ik inmiddels een schaduw van mezelf en mijn kookkunsten laten het ook afweten. Terwijl zij toch nog lijken te smullen van mijn maaltijd, zit ik er sip bij met een glaasje water, dat eigenlijk al te veel van het goede is. Als ze weg zijn word ik echt heel ziek en hou niks meer binnen. Ik laat de boel de boel en ga naar de koele slaapkamer met ventilator. De volgende dag is niet veel beter. Ik hang op de bank, kijk verveeld naar de Tour de France en drink isotone drank van de man tegen uitdrogingsverschijnselen. In de avond begint het te regenen en koelt het wat af. Het doet me goed, maar ik ben nog niet de oude. 

Donderdag staat gepland als vertrek-dag. Maar met nog hele slappe benen en veel slaapbehoefte besluit ik te blijven en pas zaterdag te rijden. Waar het in eerste instantie heerlijk is om alleen voor jezelf te hoeven zorgen ben je als je ziek wordt ook maar alleen om voor jezelf zorgen en dat is toch anders. Ik doe de hoogst noodzakelijke klusjes voor mijn werk, doezel op de bank, eet een crackertje met een slap kopje thee en slaap nog een beetje meer. De voordeur is los. Mijn bezorgde overbuur kijkt regelmatig om het hoekje of het nog goed met me gaat en de vrienden zijn niet ver, mocht het nodig zijn. 

Op vrijdag lijkt het of er nooit wat is gebeurd. Fris en fruitig kruip ik weer achter mijn laptop in een waterig ochtend zonnetje. Om iets van het gemiste zonlicht in te halen begin ik de dag buiten.  Ook de hitte is op zijn retour en ik maak er een nuttige dag van. De trek in koffie is terug.  's Avonds kook ik een lekkere maaltijd en maak een wandelingetje om nog wat buren van mosterd te voorzien. Het hele dorp is inmiddels op de hoogte dat ik ziek was en ze vragen allen bezorgd hoe het nu gaat. 

Op zaterdag is het dan echt de hoogste tijd om te vertrekken. Huis en tuin moeten spic-en-span en ik wil La Mirabelle instap klaar hebben voor het kind dat over 2 weken komt met vriendinnen. 1,5 uur later dan gedacht stap ik in de auto. Radio Tour de France aan, voor de tijdrit. Een goede etappe om via de radio te volgen. 

Bij de tolpoortjes van Contrexeville zie ik 2 lifters staan met een bordje Nancy. Ik zet de auto aan de kant en als ik weer kijk houdt 1 van de 2 nu een bordje op met Luxemburg en ze kijkt me vragend aan. Welja, daar kom ik ook langs dus instappen maar. De rugzakken worden ingeladen, we stellen ons voor en weg zijn we! De tijdrij-kanonnen van de Tour starten toch pas later, dus ik maak eerst een praatje met mijn nieuwe gasten. 

Het stel, bestaande uit een Zwitser en een Nederlandse zijn vanmorgen in Zwitserland gestart met als einddoel Brussel, waar ze wonen en werken. Ze liften niet uit geldgebrek of uit milieu principes, maar als Challenge. Dit jaar herleven ze een oude traditie van 10 jaar geleden waarbij ze met vrienden naar vakantiebestemmingen liften (dat destijds uit financieel oogpunt nog wel nodig was). De formule waarbij ze, in teams van 2, gelijktijdig bij verschillende uitvalswegen starten hebben ze voor de gelegenheid weer van stal gehaald. Ze zijn vanochtend om 8 uur met 3 teams gestart in Zwitserland en het team dat vandaag als eerste bij Manneken Pis in Brussel aankomt heeft gewonnen. Direct wordt mijn competitieve gen geactiveerd! Als er geen file is op het traject Brussel-Antwerpen wil ik best via Brussel rijden om zo een overwinning voor hen binnen te halen. We besluiten dat ik bij mijn vaste tankstation in Bettembourg (LUX) zal besluiten of ik via Luik of via Brussel rij. Het ziet er gunstig uit, er staat nergens file, we skippen de afslag Luik en hobbelen via het vreselijk slechte wegdek via Namen richting Brussel. Ondertussen luister ik naar Radio Tour de France.

In Brussel heb ik 2 opties. Ze ergens afzetten of nog 10 minuten de stad in rijden tot bij Manneken Pis. Nu ik toch al in hartje Brussel ben is dit een goed moment om mijn weerstand tegen Brussel te overwinnen. Deze is ontstaan toen ik nog regelmatig naar de Ambassade van Burkina Faso moest en steevast verdwaalde en vast kwam te zitten in de stad. Dit, in combinatie met de stress om op tijd te zijn voor het krappe tijdframe waarbinnen je de aanvraag moest doen, was hèt recept voor een negatieve herinnering aan Brussel.  Met navigatie en 30 jaar meer rij-ervaring blijkt het helemaal niet zo ingewikkeld. Ik vergaap me aan mooie gebouwen en parken die ik tegenkom. De tactiek om altijd de middelste baan aan te houden blijkt wel nog steeds effectief. Een grote gratis parkeerplek, vlak voor het Manneken lijkt ons op te wachten. De lifters rennen naar de finish, maar helaas, helaas er komt een ander team al aangerend van de andere kant en finisht een fractie eerder! Hoewel ik officieel niks met de Challenge te maken heb, voelt het toch een beetje als een nederlaag. Wat als... ik iets korter gepauzeerd had, of iets eerder bij Contrex was geweest (ze stonden er immers al bijna een uur). Maar dan blijkt dat team 1 er al 20 minuten is. We maken foto's, nemen afscheid. Ik besluit dat mijn auto daar prima geparkeerd staat en gun mezelf een kort wandelingetje door centrum Brussel. In de zwoele zomeravond eet ik een frietje op Grand-Place, doe een wens bij  t'Serclaes  relief waar de legende van zegt dat wrijven over de rechterarm zorgt dat je terugkeert naar Brussel, koop wafels en neem mij voor dat de volgende City-trip naar Brussel moet gaan.

À  bientôt Bruxelles! À tout à l'heure Haarlem!