Welcome to my garden

Na een week Tele-werken is het vrijdagmiddag tijd om te ontspannen. Ik kijk het laatste stukje Tour de France op de Alp d'Huez en het is ouderwets spannend. Buiten brandt de zon, maar binnen in het huis is het nog aangenaam koel, dus sta ik mezelf toe om  binnen op de bank te liggen en tour te kijken. Zo doen de Fransen het immers ook als het warm is. Het is heel stil op straat. Tegen de avond is de zon weg van het terras en dineer ik met een zelfgebakken broccoli en geitenkaas quiche. Ingenomen met mezelf om zoveel zelfzorg, zit ik met quiche en een glaasje wijn als een spinnende kat op mijn vaste plek voor het huis . Ik video-bel de man, die thuis een ouderwetse tour-middag beleefd heeft (ja, er is drank in het spel)  en eigenlijk al naar bed wil. Vanuit mijn ooghoek zie ik een wielrenner langsfietsen. De glimp verraad een geoefende fietser met bagage. Ik vertel het de man, die altijd interesse heeft in andere fietsers met name op een racefiets. Dan is de fietser weer terug en stopt op mijn oprit, duidelijk om iets te vragen. Ik verbreek de verbinding met de man en loop naar de fietser.  'Marlène?' zegt hij vragend. 'Oui, quelle langue?' (Welke taal) vraag ik in retour, want hij ziet er niet uit als een Fransman. O, zegt hij in het Engels, "English, French, German". "Ist mir egal' antwoord ik in het Duits. Maar voor ik verder ga in het Duits bedenk ik me dat ik maar beter voorzichtig kan zijn om dat te spreken. Ik kan mij weliswaar prima verstaanbaar maken en begrijp ook alles, maar ik schijn een raar accent te hebben en de vervoegingen en naamvallen, die toch wel noodzakelijk zijn in het Duits, nog wel eens naar eigen inzicht toe te passen. Daarom mag ik met de kinderen van Curly die hier vorige week waren ook geen Duits praten. 'Nur English'.

Maar afijn, terug naar de fietser.  'Who told you I am Marleen?' vraag ik achterdochtig. Ik vermoed dat er weer een dorpeling is die de fietser naar mij heeft doorverwezen. Hij kijkt net zo verbaasd naar mij, als ik naar hem. 'You did' zegt hij. Nu snap ik er geen snars meer van? Deze jongen, die de leeftijd heeft van mijn kinderen, ken ik echt niet. Ik graaf in mijn geheugen. Wie zou dit kunnen zijn?? Een kind van een kennis misschien? Die ik voor  het laatst zag als kleuter en niet herken? 

'You posted your garden on the website' "Welcome to my Garden" verheldert hij. En dan vallen, net als in een slotmachine, alle kwartjes! O, ja!! De opluchting moet van mijn gezicht te lezen zijn, want hij barst ook in lachen uit. Een paar weken geleden stuitte ik op een sympathieke Belgische site die "Welcome to my garden" heet. Hoe ik er precies gekomen ben weet ik niet meer, maar het was naar aanleiding van een gesprek dat er zo vaak fietsers stranden in deze regio omdat er niet genoeg overnachtingsplekken meer zijn. De bedoeling is dat je je tuin aanmeldt voor langzaam verkeer (alleen wandelaars of fietsers) die je  daarmee gratis een veilige kampeerplek in je tuin aanbiedt. Verder is alles wat je verder kan geven/open stellen optioneel. De voorwaarden zijn dat het gratis is voor de bezoeker en dat ze niet gemotoriseerd mogen komen.

Het concept spreekt me enorm aan na de spontane ervaring van 2 jaar geleden toen hier ook ineens twee Belgen op de fiets strandden. Ze waren zo moe dat de camping op 3 km van ons huis een onoverbrugbare afstand was. Wij hebben ze laten kamperen in de boventuin en vertroeteld met o.a. een koud biertje, warme douche en een lekker ontbijt. Met deze app kon ik op die behoefte inspelen en ik had me idd begin juni aangemeld.

Ik klaar helemaal op! Wat leuk dat dit concept dus echt werkt en wat een toeval dat ik ook thuis ben.  Het blijkt dat hij me eerder op de dag al een bericht heeft gestuurd maar dat is in mijn spam beland. Bij het nakijken van de chat-functie blijk ik een eerdere fietser uit de UK gemist te hebben. Jammer!

De fietser stelt zich voor en zet zijn fiets op het plaatsje. De zorgmodus gaat aan. Eerst maar water want hij is fietsend uit Basel gekomen (200 km). Hij mag dan wel 24 zijn en dus in de kracht van zijn leven, 200 km blijft een verrot eind fietsen. Hij doucht, ik draai een wasje met fietskleding, hij zet zijn tentje op en dan aan tafel met een zelf meegebracht broodje en een koud biertje van mij erbij. Uit de zeer beperkte bagage tovert hij nog een doosje blauwe bessen. 'To share' zegt hij. Er is nog een halve quiche, ook 'to share' zeg ik. Hij eet dankbaar een groot stuk quiche. Als een echte wielrenner is hij natuurlijk 'skinny as a bone' dus op alleen een stokbroodje en een biertje kan je niet fietsen, al denk ik dat de man deze theorie bestrijdt.

Verslapen kan je je bijna niet in Vougécourt. Dagelijks om 7 uur 's ochtends klinkt, naar mijn beleving nog steeds onsamenhangend, extra gebim-bam uit de kerkklokken. Reveille! Ofwel ontwaakt! Met croissants, vers brood, thee,  yoghurt en een gekookt ei, kan de fietser er voorlopig weer tegen. Als alle spullen in kleine pakketjes aan zijn fiets hangen, steekt hij een stokbrood bij en vertrekt. 

Niet iedere jong volwassene drinkt te veel, gaat veel te laat naar bed en eet ongezond. De fietser streeft naar een zo laag mogelijke carbon footprint. Het doel is festival Lollapalooza Paris  en hoewel het aanlokkelijk klinkt om de 360 km tot Parijs gedeeltelijk per trein af te leggen, om zo op tijd te zijn voor de act op zondag om 12 uur, kiest hij er toch voor om het hele stuk in 1,5 dag te fietsen. Het klinkt als een onmogelijke missie 360 km in 1,5 dag, maar 's avonds appt hij trots dat hij die dag ruim 280 km gefietst heeft en met nog 80 te gaan zal hij op tijd zijn voor het festival in Parijs.