Daar gaan we weer!

De man en ik zijn vroeg uit de veren (5:30 uur) en starten het vertrekritueel.  Dat gaat steeds soepeler. De meeste dingen hebben we gisteravond al in de auto gelegd en het begint er nu toch echt op te lijken dat we minder spullen meenemen. Het heen en weer gesleep met een racefiets blijft echter wel een ding.... want de man heeft natuurlijk altijd net één van de andere fietsen nodig dan die er thuis staan. Dat krijg je ervan als je er 6 hebt. Maar afijn, bepakt met weer een doos vol potten mosterd voor de diverse buren, koffie en koek voor onderweg, de koelbox, wat kleding en de racefiets rijden we om 6:00 weg. Na de vaste stop in Luxemburg voor 'goedkope' benzine (€ 1,97 alles is relatief) en een broodje, op naar de extra stop in Metz. Ik zet de man af, met fiets. Het lijkt hem leuk om morgen in de verzengende hitte 180 kilometer van Metz naar Vougécourt te fietsen. Natuurlijk niet via de makkelijke en schaduwrijke weg langs Canal de L'Est maar via "de hel van Mirecourt" omdat hij daar vorig jaar zo heeft afgezien. Nu wil hij testen of dat aan hem lag of aan de route. Ik rij met de airco aan en de radio op 10 door naar La Mirabelle. In één week tijd is de tuin ontploft, hangen er nog steeds kersen aan de boom en is alles stoffig en warm zoals dat hoort in een Franse zomer. Ik heb tot morgenmiddag om een beetje orde te scheppen in deze chaos, dus ik ga maar gelijk aan de gang. Als eerste ga ik de Debroussaileuse ophalen bij de mécanicien in Bourbevelle. (dat klinkt leuker dan “Bosmaaier ophalen bij de reparateur in het dorp verderop” wat ik eerst had staan). De mécanicien laat nog even zien hoe je dat kreng ook weer start. 'O ja,' zeg ik, en let onvoldoende op. Thuisgekomen krijg ik hem natuurlijk niet aan de praat. De buurvrouw komt erbij. Samen proberen we het nog een keer. Hendeltje omhoog, of toch omlaag? Knopje ingedrukt houden of juist niet? Wel of niet choken? Het wil niet lukken. Dan maar het serienummer intoetsen op YouTube, filmpjes kijken van tuinmannen die wel in 1 handomdraai zo’n ding starten en dan probeer ik het nog maar een keer. En jawel hoor, met een oorverdovend gezoem start hij. Bij het gasgeven vergaat horen en zien je, maar hij doet het wel. Dus opgewekt begin ik aan het maaien van de boven tuin. Zo soepeltjes als ik vorig jaar de maaier kon heen en weer zwaaien, zo moeizaam gaat dat nu. Waarom hangt dat ding helemaal gedraaid? Na een hoop gepruts kom ik samen met de buurvrouw tot de conclusie dat de beste man die hem gerepareerd heeft het handvat verkeerd om heeft terug gezet. Dus maaispullen verdwijnen in de schuur, en ik geniet nog een tijd van de mooie stille zomeravond op mijn bankje voor het huis. Maaien komt morgen wel weer. Of niet.