Tijd om naar huis te gaan

Om de komende verbouwing nog even te bespreken heeft de aannemer gevraagd of ik om 8:30 op de koffie kom. Zelf is hij om die tijd al hard aan het werk in de loods en als ik aankom wordt ik uitgenodigd aan de keukentafel. Daar leer ik weer meer van de mores van zakendoen op het Franse platteland. Na mij schuift er nog een uitvoerder aan om e.e.a. door te spreken, een leverancier en de telefoon rinkelt onophoudelijk. Dit is dus kennerlijk het moment van de dag om zakelijke afspraken te maken. Mijn stroopwafels vinden gretig aftrek. Terwijl hij met de anderen afspraken maakt keuvel ik met zijn vrouw en inwonende schoonmoeder over haak-, brei en borduurpatronen. Als ik terugloop naar huis valt mij oog op de border voor het huis. De border is het aangezicht van het huis en ik besluit om die toch nog wat verder onkruid vrij maken. Dan nog het plaatsje inspuiten met biologisch middel tegen onkruid; kersen plukken voor thuis en een deel voor in de vriezer; inpakken, schoonmaken, stofzuigen, dweilen en een laatste rondje door de tuin. Ik zie dat twijgjes appel die door JP op mijn meidoorn ge-ent zijn al beginnen uit te lopen. Zou ik dan echt over 3 jaar appeltjes en peertjes aan de meidoorn hebben hangen? Ik vind het een mooi proces van de natuur om een andere tak te adopteren. Het enten van mijzelf op de wortels van dit Franse dorp lijkt ook redelijk gelukt, ik bloei hier als nooit te voren!  Een blik op de kersenboom leert dat de vogels blij met me zullen zijn. Ik laat minstens 40 kilo kersen achter voor ze, hoewel ik stille hoop heb dat er volgende week nog wat hangen voor een taartje. De pruimenbomen en de druif zien er ook al weer veelbelovend uit! Er groeide een grote ere-prijs tussen de frambozen! Zo voelde deze week wel; als een grote Ere Prijs. Tot volgende week lief huis!