Orgelmuziek in het bos

Reli-vriendinnen noemen we onszelf met milde zelfspot. Sinds jaar en dag organiseren we samen kinderactiviteiten in de kerk. Per ongeluk zijn we via een vergadering van diverse werkgroepen tot elkaar veroordeeld, of misschien toch gestuurd van hogerhand? We blijken een goed team. De samenwerking bestaat eruit dat ik oneindig veel wilde en creatieve ideeën spui die Maria Carolina omzet naar praktisch uitvoerbare plannen. Naast de activiteiten in de kerk en de bijhorende vergaderingen zijn we jaren geleden een traditie gestart om in de vakanties dagtrips met een religieus tintje te maken. De ene keer een wandeling met bezoek aan een kerk, de andere keer een museum bezoek rond religieus thema of een kloosterbezoek, een kerststallen tentoonstelling of iets in die trant.  Inmiddels is uit onze samenwerking in de werkgroepen (die alleen nog uit onszelf bestaan) een hechte vriendschap gegroeid. Vanwege de onvermoeibare en onbaatzuchtige inzet van Maria Carolina voor de kinderactiviteiten in de kerk, en de medemens in het algemeen, noemt de man haar steevast De Engel van Haarlem. 

Haar huis was mijn huis gedurende een moeilijk jaar, dus is mijn huis haar huis vooral als het in Frankrijk staat. De Engel houdt niet zo van op reis gaan, maar thuiskomen in Frankrijk kan ze niet afslaan. We vertrekken in alle vroegte met de man en wederom veel rotzooi naar La Mirabelle. Het huis is de afgelopen week bestiert door Zus en Zwager en dus spic en span bij aankomst. In de middag maken we met vereende krachten plaats in de keuken voor de nieuwe koelkast. Het zorgt voor een upgrade van de keuken en van het washok waar de oude koelkast een plaats krijgt.

Op zondag gaan de mannen fietsen. Twee MAMIL (Middle Aged Men In Lycra) vertrekken op een carbon ros voor een rondje heuvels. De Engel van Haarlem, Zus en ik gaan wandelen. Ik weet een mooie wandeling, die ik ontdekte toen ik met het kind eerder dit jaar op zoek was naar de watervallen uit mijn herinnering van het bezoek aan La Mirabelle in 2010, maar nog steeds niet heb kunnen vinden. Gewapend met rugzak, wandelschoenen en water gaan we op pad. De route is goed gemarkeerd en voert langs een aantal bezienswaardigheden uit de steen- en ijzertijd. Oeroud dus. Het eerste is een waterbasin, een feeërieke plek vlak na de start. De tweede stop is een slijpsteen, die zonder de achtergrond informatie meer lijkt op een paar stevige stenen billen in het bos. De derde plek, met een klein uitstapje vanaf de route een oude verdedigingswal. Die laatste kan ik zelfs met veel fantasie en de uitgebreide uitleg op het bord niet ontwaren in het bos. Het klapstuk van de route, Le sentier de l'ourche is de grot van de beer. Bij een hol langs het pad staan strepen gegrift in de granieten rotswand. Het verhaal gaat dat de beer die daar woonde zijn macht en kracht aantoonde door met zijn klauw te krassen op rots. De Engel, Zus en ik maken flauwe filmpjes waarbij we met onze hand de strepen volgen en grommen...

Terwijl we verder wandelen klinkt er religieuze muziek in het bos. Het lijkt wel of er orgeltonen met flarden uit het dal beneden opstijgen. Ik denk dat ik het me verbeeld een geef de wind en mijn fantasie de schuld. Dat er op een uitje met de Engel van Haarlem religieuze muziek klink terwijl ik wandel, gaat mij echt te ver.  We dalen af en via een wat zompig pad door het bos begin ik ineens het pad naar de waterval te herkennen! Het lijkt of ik nooit weggeweest ben! Daar is ineens het kapelletje in de grot met een morsige Maria. De waterval is vandaag niet meer dan een fikse straal die naar beneden valt en waar we zonder gevaar om al te nat te worden onze waterflessen kunnen vullen. Dat is wat anders dan in februari 2010 toen ik hier met de kinderen was. De Engel fatsoeneert Maria, ik heb waxine lichtjes en een aansteker bij me en steek een lichtje aan. We vervolgen de route die ons leidt naar Abaye de Droiteval, een oud klooster net buiten het bos. 

Nu klinkt de religieuze muziek toch duidelijk. Het komt uit het kerkje van het klooster. Voorzichtig gaan we naar binnen. In het zonlicht dat door de glas-in-lood ramen schijnt zit een organist die het ene nummer na het andere speelt! We hebben het ons dus niet verbeeld; de muziek in het bos was echt! Het klooster en het kerkje zijn niet meer als zodanig in gebruik, maar het is nu een kunstenaars kolonie van antroposofische aard, met een cultureel centrum en concertzaal. De organist repeteert iedere zondag vertelt hij. We bezoeken na het kerkje ook de beeldentuin en vervolgen dan de route weer voor het tweede deel. 

Dit deel van de wandeling is voor mij nieuw en veel minder goed uitgepijld dan het eerste stuk. In plaats van kronkelende bospaden lopen we nu langs lange rechte brandgangen. Veel varens en hout voor de kap. We passeren boven langs Pont Tatal, het oude spoorwegviaduct, en kijken op de weg waar we zo vaak rijden. Indrukwekkend hoge bogen tilden vroeger het treintje over de rivierbeddingen en wegen. Nu is het een wandelroute en plek om te bungy-jumpen. Fijn dat dat niet hoeft vandaag. Het pad voert na het viaduct naar beneden naar een parkeerplek langs de weg. Ik zoek op de kaart naar het vervolg van de wandelroute maar kan het niet vinden. Er zit voor nu niks anders op dan langs te weg terug te lopen naar de auto. Het brengt Zus en mij terug naar vroeger tijden. In onze herinnering moesten we uren langs verharde wegen lopen op zoek naar de auto, omdat Oma in Limburg of Luxemburg zich niet hield aan de uitgezette wandeling en toch nog "even" een extra lusje wilde lopen. Dat lusje bracht ons steevast bij een andere parkeerplaats dan waar onze auto stond. De opluchting die ik voel als ik mijn auto uiteindelijk weer zie, voelt net zo vertrouwd als destijds na een wandeling met Oma.