30 seconden Tour de France

Gisteren is het hele circus uit Bamberg neergestreken in La Mirabelle. Lang, lang geleden was ik au-pair in Amerika voor een klein meisje. Kleine meisjes worden groot en kleine meisjes worden moeder. De 'Curly Girly' van weleer is inmiddels getrouwd met een Duitse sportieveling en heeft zelf 2 kinderen waarvan 1 mini Curly Girly. Op de dag dat de Tour de France finisht op Les Planche de Belles Filles, een uur rijden van La Mirabelle, viert deze kleine dame haar 3e verjaardag!

Om half 7 hoor ik kleine voetjes op de trap en staat het feestvarken in haar feestjurk klaar om felicitaties en cadeautjes te ontvangen. Het zingen en cadeautjes uitpakken is om 7 uur ' s morgens en ontbijt met verjaardagstaart om half 8. Ik heb gelukkig  gisteren al een reuze Gateau Paris Brest gekocht. Versierd met hartjes, slagroom en kaarsjes is het een prachtige verjaardagstaart! Uit de stapel cadeaus is de Barbie met accessoires zoals een  zeemeerminnen staart en vleugels favoriet. Natuurlijk heeft ze lang blond haar.  De verpreutsing van de samenleving is ook bij Barbies zichtbaar, die niet meer gender loos en effen beige zijn, maar tegenwoordig een op het lijf geprint  badpak hebben. Gelukkig zijn kinderen creatiever dan volwassenen zodat het mogelijk is om een zeemeerminnenstaart te hebben in combinatie met vlindervleugels. 

De mannen beelden zich in dat zij ook tour-renners zijn en vertrekken na de koffie alvast richting het parcours om een ballonnetje te fietsen (Ballon d'Alsace). Afspraak is dat wij met de kinderen later vertrekken en hen een uur voor de verwachtte reclame karavaan treffen in Le Thilot, een slaperig wintersport dorpje langs de route. 

De man is een held in het uitzoeken van routes en het verbaast me dan ook niks dat als ik aan kom in Le Thilot, hij de auto pal naast de afzetting heeft geparkeerd. Dichterbij het parcours is onmogelijk. Het is dus nog maar een paar honderd meter lopen naar het parcours.

Het wemelt al van de politie en iedereen is goed gemutst. Als kleine M. zijn oog laat vallen op de arm-patch van de Police National de Vosges, kijkt de agent hem vriendelijk aan,  trekt zijn patch los en geeft hem aan M. Vol ongeloof over zoveel vrijgevigheid pakt M de patch aan. Even dreigt er een klein drama als hij denkt dat het klitteband ook wel op zijn eigen shirt zal blijven zitten en daardoor verliest hij de patch. Gelukkig ligt dat ding een kleine 100 meter terug nog op het trottoir. Eind goed al goed. In de loop van de dag haalt hij hem (net als Gollum de ring) af en toe uit het zakje en kijkt en streelt. Precious.....

Keurig volgens afspraak zijn de mannen op tijd terug. Ze hebben onderweg al bolletjes T-shirts en petjes gescoord bij een verdwaalde wagen van de reclame karavaan. We vinden een mooie plek in de schaduw. De man is happy want het is tussen 2 kroegen zodat extra koude drankjes en een ijsje voor de kinderen voor handen zijn. 

Het wachten op de karavaan wordt beloond! Praalwagens met blije jonge mensen en muziek rijden in voorbij. Ze staan dansend achter op de auto's gezekerd in een harnas en gooien sleutelhangers, snoep, petjes, hoedjes en folders overboord. Mijn basketbal talent en lengte komen goed van pas, ik kan een hoop uit de lucht graaien. De volwassenen worden steeds hebberiger en stellen zich strategisch op om maar zo veel mogelijk prularia in de wacht te slepen. De kinderen verzamelen de buit en als de karavaan na een half uurtje in zijn geheel is voorbij getrokken ligt er een respectabel stapeltje reclame meuk. Gelukkig zit er ook een tas bij, zodat we alles kunnen bewaren en later thuis kunnen verdelen. Niets kan natuurlijk opwegen tegen de politiebadge, die nog is aangevuld met een sleutelhanger van de Nationale Garde.

Dan begint het grote wachten op het Peloton. Vader B. zit in de schaduw en kijkt naar het verslag op zijn mobiel. De kinderen spelen met de veroverde buit en de man positioneert zich in de kroeg. Aan de overkant staat een grote politie motor geparkeerd en de agent zit zonder helm en vest in de schaduw op het terras met een Perrier. Zijn rol in de Tour is ons onduidelijk. Tot het moment dat de renners in aantocht zijn! Dan staat hij op, loopt gewichtig naar zijn motor, zet zijn helm op en begint hard op een fluit te blazen en met een vlag te zwaaien. Zijn taak vandaag is om de renners te waarschuwen voor straatmeubilair in het dorp. M. wil naar de agenten gaan kijken, maar ineens wemelt het van de auto's en de motors en voor we het ons goed en wel realiseren is de kopgroep van 7 renners al voorbij. Gelukkig zie ik op de livestream dat de rest van het Peloton er 3 minuten achter zit, dus we hebben nog 3 minuten om ons voor te bereiden. We staan voor de kroeg samen met de man en iedereen staat inmiddels op de stoep. In een krappe 30 seconde zoeft het Peloton voorbij. We joelen zo hard dat de Gele Trui in een split second oog contact maakt. 

Dat was het dan... de Tour in 30 seconden. Een uur in de auto heen, 2 uur wachten, karavaan, nog 1,5 uur wachten en 30 seconde peloton,  uur terug in de auto. En toch was het leuk!